Op het terras in Steni Vala (Alonnisos) hebben we nog wel een aantal keren gezeten; om mailtjes te versturen, weerberichten te bekijken, voor of na het douchen(!!!!!) of gewoon zo maar, om wat te drinken. Er liggen veel Griekse (zeil)boten en soms komen er wat huurboten binnen. Maar het verloop is niet groot, dus er komen weinig plaatsen per dag vrij. Onze Griekse buurvrouw (van één kant) vindt het blijkbaar wel gezellig om een praatje met ons te maken. In het Engels, want ons Grieks verbetert niet echt. Eén keer komt ze bij ons zitten op het terras om even het weerbericht mee te kijken en aan het einde van het verhaal laten wij foto's op de laptop zien van onze ark in de sneeuw in Nederland. Met de buurman is het contact wat minder, hij lijkt minder goed Engels te spreken. Ze vertelden ons wel gelijk dat er een paar boten zo onrustig rond dreven op zoek naar een plekje, en wij binnen voeren op de open plek afstuurden en zo rustig en netjes afmeerden. Ook zij denken weer dat onze boot vrij nieuw is en zijn verbaasd als ze horen dat de boot 34 jaar oud is.

Al twee dagen denken we dat we maar eens door moeten maar er is altijd wel weer een goede reden te vinden om dat toch nog een dagje uit te stellen.

Maar op zondag 31 juli gooien we toch echt de lijnen los. We willen niet terug naar Patitiri of één van de andere baaien op Alonnisos, dus varen we door naar Loutraki op Skopelos. Bij aankomst zien we een mooi plekje en varen erop af. Van de kant komt een hoop geschreeuwd van een Griekse man dat we daar niet mogen liggen!!!. Heel even twijfelen we en dan gaat het anker het water in en varen we op de plek af. Marijke deelt hem mede dat er hier geen vaste plekken zijn en alle plekken vrij voor iedereen. Van wel zes boten klinken instemmende opmerkingen, onze Duitse buren pakken onze lijnen aan en de Griek gaat weg. Het bevalt ons ook nu weer prima. En we hebben wel weer aardig contact met de Duitse buren. We bestellen een scooter voor de dinsdag, maar als we ons om 10.00 uur melden is de scooter niet ingeleverd, maar drie dagen extra gehuurd, wist hij ook niet, morgen dan misschien, ......... Kortom we huren voor een dag de auto van de eigenaar van het bureautje en gaan dus in luxe over het eiland. Eerst naar Skopelos-stad met een tas vol was in de hoop een wasserette te vinden. Dat lukt en Marijke gaat tussendoor ook nog naar de kapper, wat haar net geen ‘economisch' kapsel oplevert. Maar wel behoorlijk kort haar. Vanuit Skopelos-stad rijden we met een aardige omweg terug naar de haven en gaan tussendoor het Ag.Ioannis (Mama Mia) klooster bekijken. Van een afstandje - onderaan de rots- ziet het er mooi uit. We hebben niet zoveel behoefte om helemaal omhoog te gaan klimmen om dichterbij te komen. Zulke Abba-fans zijn we nou ook weer niet.

Terug in Loutraki zijn we ruim op tijd voor het dorpsfeest (Panayiri) van die avond. Rond negen uur lijkt alles klaar te staan, maar het duurt toch nog wel tot een uur of tien voor er echt beweging in komt. Eerst worden allerlei mensen bedankt door allerlei andere mensen, waarbij een tas met cadeautjes steeds van eigenaar lijkt te wisselen. Maar dan is het toch zover; de band gaat spelen en de volksdansgroep verschijnt op het podium. Een deel bekijken we staand tussen het toegestroomde publiek, een deel vanaf een terras. Na het terrasbezoek lopen we terug naar het podium, waar de band er lustig op los speelt en bij elk nummer een groot aantal Grieken, van alle leeftijden, mannen, vrouwen, enthousiast aan het dansen is. Een geweldig gezicht, hoe vrij en ongedwongen de sfeer is. Niemand hoeft de dansvloer (plein) op gesleurd te worden. Mensen voegen zich tussen de rijen dansenden en stappen er ook weer uit. Niets van een georganiseerde Griekse avond voor toeristen met verplicht dansen. Dit is een feestje van en voor de Grieken zelf. En men geniet er aardig van, want als Piet om twee uur nog even buiten zit wordt er nog steeds gespeeld en gedanst. Ook van een afstand ziet het er gezellig uit.

Maandagavond heeft het al even geonweerd in de verte en krijgen wij een paar druppels regen mee. Woensdagochtend is het echt raak(was ook in het weerbericht voorspeld): Piet kan nog net met droog weer naar de bakker, maar even later barst de bui los. Donder en bliksem en flink wat regen. Marijke trekt haar badpak aan en gaat de boot schrobben in de regen, het vuil spoelt vanzelf weg. We raken veel zout kwijt en de boot knapt er erg van op. Aan het begin van de middag is de bui voorbij en zitten we weer onder de zonnetent in de schaduw en poetsen we al het rvs op de boot.

Donderdag 4 augustus verlaten we Skopelos/ Loutraki waarmee we naar ons idee echt aan de terugreis zijn begonnen. Een afstand van dertig mijl tot aan een baai in de Golf van Volos. De eerste helft moeten we motoren, de tweede helft kunnen we lekker zeilen. Tot kort voor de baai neemt de halfwinder ons mee, vervangen door de genua als we dichterbij komen.De beschutting in de baai van Pighadi is niet geweldig, maar goed genoeg voor de komende nacht. We meren af langszij een kade (lang geleden dat we zo lagen) en Marijke maakt een praatje met onze Griekse buren. Daardoor weten we in ieder geval dat we niet middenin de nacht weer weg moeten voor een paar vissersboten en dus rustig kunnen blijven liggen. Het rustige is trouwens betrekkelijk. De lege kade bij aankomst verandert 's avonds in een drukbezochte boulevard vol Grieken. Lege restaurants worden gevuld en ter vergroting van de feestvreugde gaat op zo'n 50 meter van de boot een band spelen op één van de terrassen. Zeker geen onaardige muziek en ook niet oorverdovend, die om 01.00 uur stopt. Daarna gaat de bar ‘gewoon' verder.

Vrijdag 5 augustus verlaten we Pighadi om een kort stukje te varen - terug naar Orei op Evvia. We hoeven zeker niet alle havens van de heenreis weer aan te doen, maar deze ligt wel erg prettig in de route, dus zijn we hier weer terug (na een eerste bezoek op 19 juli). Op één van de avonden op een terras wordt een poging gedaan ons op te lichten. Het is maar voor een paar Euro, maar als Marijke de rekening controleert gaat het bedrag van 30 Euro terug naar 27 Euro. Volgens ons nog steeds iets teveel, maar we laten het er verder bij zitten.

We blijven dus een paar dagen in Orei - we hebben geen haast - voor we op 8augustus naar de baai van Theologos varen. Volgens een van de Griekse buren in Orei een goede plek op weg naar de brug van Chalkis. Na urenlang motoren kunnen we het laatste uur nog lekker zeilen. Op onze kaart staat geen haventje aangegeven, maar als we dichterbij komen lijkt er toch wel één te zijn. Die ligt echter helemaal vol met vissersboten en wat kleine motorbootjes. Dan maar buiten de haven voor anker. Terwijl we bezig zijn te ankeren horen we in de verte al weer: test ena ,dio,...... Maar het is helemaal aan de andere kant van de baai, dus we hebben er verder geen last (of plezier) van.

De volgende dag varen we door naar Chalkis, voor een deel zeilend en op de motor als de wind wegvalt. De golven zijn weer hoger dan de wind goedmaakt. We meren af aan de stadskade en Marijke gaat naar de Port Police om de doorvaart te betalen en te horen hoe laat we erdoor kunnen. Net als op de heenweg moeten we vanaf 22.00 uur ‘standby' zijn. We liggen voor een druk terras met harde muziek (steeds iets harder), zodat de kans dat we per ongeluk in slaap sukkelen uitgesloten is. Het is zelfs lastig om de marifoon te kunnen horen boven de muziek uit. Maar eindelijk rond 01.00 uur komt er beweging in de vloot wachtende boten. Rond 01.30 uur zijn we door de brug en liggen afgemeerd in de haven.

Eigenlijk waren we van plan hier een dagje te blijven liggen, maar door de verwachte harde wind zouden dat gelijk minstens drie dagen worden. Dat vinden we teveel, dan wachten we liever ergens anders op minder wind (Er zijn stormwaarschuwingen voor een groot deel van de Middellandse Zee).

De volgende dag gaan we al vroeg op pad met bestemming Karastos, waar we 16 jaar geleden ook waren en een erg leuk contact hadden met een Griekse familie. We lopen door het dorp, het was toch een huisje bij de kerk, maar was die kerk niet kleiner? We hebben het juiste huis gevonden en even later zitten we met een deel van de familie aan de koffie en taart. Zij herkenden ons ook en we worden uitgenodigd voor een Griekse lunch in hun huis de volgende dag, een erg leuk weerzien.

We blijven nog een dag in de haven,spoelen het overgewaaide vuil van de boot, doen de was en hebben een leuke ochtend met Engelsen die hier ook rond varen.