Uiteindelijk liggen we 8 dagen in Lavrion. Eerst aan de drijvende buitensteiger, later midden in de stad en uiteindelijk weer terug aan de buitensteiger. Dat heeft te maken met wind, de herrie en de verhuurvloot. Aan de drijvende steiger loeit het nog iets harder dan in de stad. Maar daar kunnen we niet blijven liggen vanwege de verhuurders, die alle plaatsen vrij willen hebben voor het weekend.

Bovendien is de herrie 's nachts in de stad erg vervelend. Pratende mensen op de kade tot ver in de nacht is niet het grootste probleem; het zijn vooral de brommertjes, motoren en auto's die langs de kade scheuren. Voor de Grieken lijkt alles hard te moeten gaan en vooral veel herrie te moeten maken. Misschien is zeilen daarom onder de Grieken wel minder populair, dan met een motorboot varen.

Op de drijvende steiger verzamelen zich 's avonds wel groepjes jongeren, die daar praten, schreeuwen, lachen en roken. Die zijn rond een uur of één weer weg en dan is het redelijk rustig. Kortom: Lavrion is geen vervelende stad, maar wel erg rumoerig in de nacht. En het moet gezegd: met een geweldig visrestaurant tegenover de vismarkt. Vooral 's ochtends (!) populair bij de Grieken en dat moet je ruim zien. Dus tot een uur of vier in de middag. Wij drinken er een keer ouzo met mezes (vishapjes) en gaan er op zondag tussen de middag eten. De vismarkt is dan gewoon open en de vis komt direct van de markt op je bord, zo voelt het tenminste.

In de haven hebben we wel een aardig contact met onze Italiaanse buurman. Hij wacht hier ook op minder wind en op een vriend, die een paar weken mee zal zeilen. Die verwachten we dus zeker verderop nog wel weer tegen te komen. Op een avond als we net willen gaan eten (aan boord) komt hij met drie vissen, die hij gevangen heeft. Piet kan dus gelijk vis gaan schoonmaken en Marijke bakt ze voor bij het avondeten.

Nog een ander verhaaltje:

Aan het einde van de middag komt er een kleine Belgische motorcatamaran binnen in de stadshaven. De eigenaar van de steiger/ligplaats begint gelijk onaardig te doen dat hij daar niet mag blijven liggen en na enig heen en weer praten krijgt hij toestemming om twee uur te blijven (wij mogen nog anderhalve dag blijven, dus wat is het probleem?). Misschien is dat mede de reden dat we ons er een beetje mee bemoeien. Vader en zoon hebben dringend benzine voor de buitenboord nodig en willen boodschappen doen, want alles is zo ongeveer op. Als Piet heeft geholpen met het afmeren van de boot biedt hij aan om mee te lopen naar het pompstation en de weg naar de supermarkt te wijzen. Even later zijn er dus drie mensen onderweg met een jerrycan. Terug helpt Piet de boodschappen sjouwen en de schipper haalt daarna de benzine op bij het pompstation. Uiteindelijk blijven zij ook 's nachts aan de kade liggen, maar de volgende dag gaan ze verder. Misschien ook wel omdat iemand 's nachts op hun boot stapte. Ze zijn onderweg van Athene naar Turkije; van Athene tot hier (ongeveer 80 kilometer) zijn ze al vijf dagen onderweg geweest, gehinderd door de harde wind en bij Athene is hun bijbootje gestolen.

We gaan.

Eindelijk kunnen we zaterdag 16 juli vertrekken. De bestemming is Nea Marmari op het eiland Evvia - het één na grootste Griekse eiland. De deining is eerst nog fors, zodat het moeite kost er tegenin te komen op de motor, maar hoe Noordelijker we komen hoe beter het wordt. Als we ter hoogte van het dorp zijn komt er lekkere wind en bedenken we dat we nog wel wat verder kunnen varen. Snel op de kaart kijken, wat dan de volgende haven zou kunnen zijn - het zou net moeten kunnen voor het donker. Maar de wind wordt sterker en als we uit moeten wijken voor een veerboot geven we het op. Die volgende haven ligt er morgen ook nog wel, we gaan alsnog naar Nea Marmari. Daar varen we niet helemaal door tot de stadskade - het is weekend, dus vast vol Griekse motorboten. We stoppen in een baai, waar ook veel motorbootjes liggen, maar waar ook voor ons nog wel een plaatsje te vinden is. Na alle herrie in Lavrion is het hier heerlijk rustig. Lekker zwemmen, eten aan boord en zelfs de muziek van motorbootjes verderop (hard meegezongen) kan onze nachtrust niet verstoren. Het klinkt eigenlijk wel heel gezellig.

Chalkis.

Van Nea Marmari gaan we op weg naar Karastos - ook op Evvia. Verwachte wind: variabel drie - dus we kunnen van alles krijgen. De eerste uren krijgen we vooral weinig, maar als we voor Karastos drijven (geen wind) en net aan het eten zijn krijgen we last van dezelfde onrust als gisteren: we kunnen nog een stuk verder varen. Als er dan ook nog wind komt (uit een gunstige richting) is het besluit snel genomen: we gaan door. De wind neemt toe en we zeilen heerlijk met de wind pal achter. Onderweg komen we langs een paar stranden, waar veel kitesurfers actief zijn, wat zorgt voor veel kleur op/boven het water. Het ziet er spectaculair uit. Van die stranden ook weer gigantisch veel herrie (oh nee, dat heet muziek) en zo hard dat we mijlen verder nog de bassen horen dreunen.

Het waait zo lekker door dat we rekenen dat we ruim voor het donker in Chalkis kunnen zijn, waar Evvia is verbonden met het vaste land van Griekenland door een (lage) brug. Door de nauwe doorgang staat een erg sterke stroming, dus we moeten in ieder geval wachten op rustig water, gecombineerd met het openen van de brug. De praktijk leert dat die combinatie alleen 's nachts voor komt.(om het wegverkeer niet teveel op te houden) We ankeren buiten de stroom en Marijke gaat naar het kantoor om de doorvaart te regelen. Verrassing: omdat de brugwachters zijn gekort op hun salaris, wordt de brug niet meer bediend in het weekend. Dus we moeten morgen maar terugkomen om te horen hoe laat we verder kunnen. Marijke is heel voortvarend al wezen informeren of we een nachtje in de jachthaven kunnen liggen en dat blijkt geen enkel probleem, we zijn van harte welkom.

De haven ligt ver genoeg van de stad om niet teveel herrie te horen en dicht genoeg bij de stad voor boodschappen. In de haven treffen we iets, dat we van Nederland zo goed kennen: een verenigingshaven met klussende leden en een vrijwillige havenmeester. Maar ook het clubgebouw, waar het na het bezoek aan de autoriteiten, goed rusten is. Vanaf 22.00 uur moeten we ‘stand-by' zijn op de marifoon, want zullen we worden opgeroepen hoe laat de brug zal draaien. Iets voor 10 uur varen we toch maar vast richting brug en liggen daar vervolgens een uur te drijven voor alle boten (één voor één) echt opgeroepen worden. Dan gaat eerst het verkeer uit het Noorden door de brug en dan zijn wij aan de beurt met ongeveer 10 anderen. Uiteindelijk passeren we de brug om ongeveer middernacht.

Drie van de 10 boten varen gelijk door (het alternatief is als nog aan de stadkade afmeren)de nacht in. Marijke probeert na de eerste mijlen wat te slapen, maar het duurt lang voor het wil lukken. Het is erg rustig weer en behalve wat vissersboten valt er weinig opwindends te zien.

We varen twaalf uur verder en komen dus om ongeveer 12.00 uur aan in Orei aan de Noordkant van Evvia. Piet beweert onderweg (weer) een zeehond te zien. Net als zestien jaar geleden, maar toen lukte het dat op film vast te leggen. Deze keer was de zeehond sneller. De weinige zeehonden die hier nog zijn worden beschermd en vooral rond de Sporaden.

Ondanks dat de haven is uitgebreid lijkt Orei nog hetzelfde rustige plaatsje van lang geleden. De kermis en de vele barretjes en taverna's doen daar niets aan af. We slapen lang en lekker - vast iets in te halen.

Omdat er Westenwind wordt verwacht ( niet gunstig voor Orei) gaan we de volgende dag al verder naar Skiathos. Dat begint als een heerlijk zeiltochtje, maar eindigt met harde tegenwind en de bijpassende deining. Dat wordt dus even flink werken voor de motor en het gebrek aan PK's doet zich gelden. We komen maar moeizaam vooruit.

In de haven is het vreselijk vol met charterboten: een deel is eerder terug gekomen vanwege de harde wind. Zoals ons voorspeld in de boeken en later in Orei worden de ligplaatsen fel verdedigd en worden we een paar keer weggestuurd. Uiteindelijk gaan we net naast de haven voor anker, iets waar we aardig spijt van krijgen. Terwijl we nog op het terras zitten begint de wind al aan te trekken en als we eenmaal terug aan boord zijn begint er vanaf minstens drie nachtclubs muziek te klinken. En dan niet gewoon muziek, maar drie door elkaar en alle drie keihard. Je voelt de bassen dreunen in de boot. Om de beurt houden we ankerwacht (Marijke met oordopjes in en ze hoort nog de muziek) en van slapen komt voor de ander erg weinig door de oorverdovende takkeherrie. Weer een nacht naar de knoppen.................

Op de weblog van collega-zeilers lezen we dat iemand last krijgt van spreekwoordelijke moordneigingen bij alle opdringerige obers aan de rand van hun terras.' Hello, where are you from, have a look at the menu', enz. enz. In zijn stoutste dromen slaat hij er één tegen de vlakte. Piet krijgt dat soort ideeën bij de uitbaters van café‘s en barretjes, waar om een uur of twaalf het volume fors wordt open gedraaid in de hoop nog wat klanten te trekken. Eén keer moeten we opnieuw ankeren omdat het anker door de zachte modder trekt. We kwamen iets te dicht bij de andere boten.

Na een doorwaakte nacht vertrekken we vroeg naar Skopelos, we willen geen minuut langer in Skiathos-stad blijven (alternatieven zijn er niet). Bij aankomst in de haven van Loutraki knopen we vast aan de steiger naast Griekse buren (op een zeilboot!) Daarnaast ligt nog een andere boot van dezelfde jachtclub van Thessaloniki en er komen wat boten voor dagtochten binnen. Volgens onze Griekse buren kunnen we hier in de haven heerlijk slaap inhalen en ze hebben volkomen gelijk. Het is 's nachts helemaal rustig en stil, heerlijk. Van de buren krijgen we zelf gebakken warme koekjes en de man wil graag onze boot zien en komt even kijken.

Zij vertrekken de volgende dag wij blijven nog lekker liggen, lezen, zwemmen en de dag vliegt weer om. In de loop van de middag ligt er een boot met 6 jongeren naast ons en we worden met 'hoi' begroet! Een Griekse jongen heeft in Wageningen gestudeerd en zijn vriendin heeft vier jaar in Nederland gewerkt. Net als wij gaan ook zij met de bus naar de oude stad en we spreken elkaar nog. De vriendin komt de volgende dag even bij ons aan boord kijken, we wisselen e-mailadressen uit en we kunnen contact opnemen als wij weer in Chalkis zijn, waar zij vlakbij wonen.

Zondag 24 juli zijn we van plan een scooter te huren om het eiland rond te gaan. Maar er is zo'n lekkere wind dat we besluiten dat de scooter maar even moet wachten: we gaan zeilen. Met een kleine windstilte tussendoor varen we naar Patitiri op Alonnisos. We meren af, maar terwijl Marijke een eerste verkenning door het stadje uitvoert moet Piet de boot vrijhouden van de kade als een veerboot ( Flying cat) de haven binnen komt. Dat betekent de ankerlijn extra strak zetten en voor de volgende een flinke afstand van de kade houden. 's Avonds gaan we met de bus naar de oude stad en we komen uiteindelijk op hetzelfde terras terecht als zestien jaar geleden.Het blijft een prachtig gezicht om hiervandaan de twee kanten - twee kanten zee - te kunnen zien van het eiland,en een prachtige zonsondergang.

Op maandag varen we naar Votsi op hetzelfde eiland, twee baaien verderop. Het vooranker gaat te water en Marijke brengt een lange lijn op een rots. We liggen prima, tot we 's avonds na het eten terug komen aan boord. Alle boten liggen te rollen, er is eigenlijk nauwelijks wind, maar de deining loopt de baai in. Wij liggen met de neus in de deining waardoor we niet zo zeer rollen maar meer een steigerend paard zijn. Wat later in de nacht komt er ook wat wind en neemt de deining wat af.

Dinsdag 26 juli varen we even terug naar Patitiri om een weerbericht (internet) op te zoeken en boodschappen te doen. Er komt Westen wind aan en dan zijn eigenlijk alle havens op dit eiland even slecht beschut. Dus gaan we na ons bliksembezoek snel op weg naar het onbewoonde (afgezien van 1000 geiten en nog veel meer krekels/cicaden) eiland Panagia, met een paar prachtige ankerbaaien. Marijke wordt onrustig als de volgende dag - bijna - alle boten vertrekken en het weerbericht harde Noordenwind voorspelt. We zeilen in de lijzijde van het eiland terug naar Alonnisos, met behoorlijke valwinden over de bergen. Eenmaal onder het eiland uit zeilen we heerlijk tot de wind helemaal wegvalt. De laatste mijlen naar Steni Vala moet de motor er weer aan te pas komen om de haven in te komen. Steni Vala is een mooie baai, leuke kade, lekker rustig en heerlijk om te zwemmen. Daar liggen we nu en zitten op het terras dit verhaal af te maken.