We varen op 31mei terug naar Poros op Kefallonia omdat de oversteek naar de haven van Messalongi in de Golf van Patras dan minder ver is. Want we gaan toch niet rond de Peleponnesos, maar door de Golf van Patras. We zeilen heerlijk tot er onweer in de lucht te horen is. Het ziet er nog niet dreigend uit, maar het zeilen wordt wel iets minder ontspannen. De laatste mijlen varen we op de motor om voor het losbarsten van de bui binnen te zijn. Gelijk na ons komen nog drie boten binnen, die we helpen met afmeren, zo ook een Nederlandse platbodem, een tweemaster. Een praatje, daarna wat regendruppels, maar echt onweer komt er niet.

De volgende dag vertrekken we voor ons doen laat omdat Piet de verstaging opnieuw stelt, op weg naar Messalongi, zo'n 30 mijl verderop. Onderweg gaan we twijfelen over de bestemming. We krijgen een sms dat Freddy en Daniella weer een hond hebben, een zwerfhond met een beschadigde poot, en van Frans en Marjo een bericht dat ze in Nidri zijn. De verleiding is groot om de 30 mijl richting Lefkas af te leggen om hen te ontmoeten. We doen het uiteindelijk niet omdat de kans dan groot is dat we daar blijven ‘'hangen''. Om 18.00 uur zijn we in Messalongi, we zijn het wel zat na zo'n lange dag grotendeels op de motor te varen, in de stad kopen we een broodje en gaan dan voor anker in de baai.

De tocht naar Nafpaktos verloopt zo lekker dat we door zeilen naar Trizonia, een eiland in de Golf van Patras. Eerst onder de nieuwe brug (Rion/Antirion)door, die de Peleponnesos met het vaste land verbindt en in 2004 voor de Olympische spelen is aangelegd. De brug is 160 meter hoog en overspant 2650 meter. Vanaf de brug kunnen we achter de halfwinder aan en zeilen we heerlijk, en snel.In Trizona lagen we ook in 1995/96 toen in een lege haven. Nu is het er erg vol, vol met boten die er voor vast liggen, verlaten boten (ook een gezonken tweemaster die er waarschijnlijk over een paar jaar nog zal liggen) en ook zo'n 20 zeilboten onder weg. Er is mooie natuur, en een klein dorpje.

Na Trizonia gaan we op de motor naar Galaxidhi waar we een extra dag blijven liggen,omdat het zo'n mooie plek is. De eerste avond barst het onweer los en de hele nacht valt er veel regen. We liggen naast drie Engelse mannen die ook in Trizonia lagen en waar een van hen een gitaar-zang optreden geeft in een van de barretjes aan de kade, recht voor onze boten. Heel leuk, maar om middernacht kwamen de oordopjes wel weer goed van pas. Zeker niet omdat het slecht klonk, maar vanwege de aanhoudende herrie.

Van Galaxidhi wilden we naar Kiato varen, maar varen uiteindelijk door naar Kortinthe. Onderweg worden we op een dolfijnen show getrakteerd, er zwemmen er wel 10 rond de boot, duiken, springen en wel een half uur lang. Tijd genoeg voor ons om te genieten, te filmen en om foto's te maken. Kortom: volop genieten.

Dat gaat over als de lucht dicht trekt en er weer een bui aan lijkt te komen, maar dat valt mee en we meren af in de haven van Kortinthe. Dat de haven niet veel bijzonders was hadden we al gelezen, maar is wel beter beschut dan we dachten. Er is een vissershaven die vol ligt maar ook de andere haven ligt vol met vissersboten en voor zeilboten is er nauwelijks plek. We liggen er met vijf andere zeilers.

Wat Algerijnse jongens gebaren dat er wel plek is, helpen met afmeren aan de kademuur en maken duidelijk dat ze geld willen. Geen werk, geen geld en ze blijven wat rond de boot hangen. Het voelt niet zo prettig en Piet wil weg, naar de haven 10 mijl terug, Marijke wil dit persé niet. Zo is er dan toch sprake van meningsverschil (Jon/Cora). Marijke loopt wat rond, raakt met Duitse zeilers in gesprek en vindt een plekje, niet langs de kade maar aan een van de steigers. We besluiten om daar naast de Duitse mannen af te meren. Wat al wat meer rust geeft. Even later wordt er gevochten op de kade, wij liggen er nu verder vanaf en het is niet de sfeer om er dichtbij te gaan staan en je er mee te bemoeien. Pakistanen slaan elkaar met stokken en bierflesjes. Binnen een paar minuten zijn er zes agenten met wapenstok en worden er wat mannen geboeid afgevoerd. Daarna is het weer rustig op de kade en zijn wij blij dat we er verder vanaf liggen.

Op 6 juni om half 8 vertrekken we gelijk met de Duitse mannen om door het Kanaal van Korinthe te varen. We roepen op via de marifoon en kunnen na een paar minuten door varen. Het is weer een heel bijzondere belevenis, die na 45 minuten (en 100 euro doorvaart kosten ) weer voorbij is. We varen in de Saronische golf, op naar Aegina. Na een uur of twee op de motor kan deze uit en zeilen we richting Aegina. Daar aangekomen meren we af naast een boot met Engelsen die we al eerder tegen kwamen in Preveza. We blijven een extra dag liggen. Aegina is een sfeervol plaatsje maar het is aan de kade ook erg druk met verkeer en cafeetjes/barretjes. We ruilen boeken met mensen van een Nederlandse catamaran. De anker perikelen zijn weer leuk om te volgen totdat er een boot gaat dreggen en zowel ons anker meeneemt als die van de buren. Piet helpt vanuit de bijboot om de brij weer uit elkaar te halen. En wisselt gelijk onze ankerlijn om met die van de Oostenrijkse buren, die hun anker over dat van ons hebben gegooid.

We vertrekken voor een kort stukje naar een andere haven op Aegina, Perdika. Daar zou het snel vol moeten liggen volgens de beschrijving, maar we liggen alleen. En we voeren gelijk zelf een act uit. We zien dat we een zware ketting te pakken hebben met ons anker, je weet dan wel zeker dat je goed ligt maar we lossen het toch maar gelijk op. Piet in de bijboot en Marijke zwemmen met snorkel, anker met ketting zo ver mogelijk ophalen, Marijke legt een lijn om de ketting en na een half uurtje zijn we zijn weer los. We liggen plat voor de steiger en zeggen tegen elkaar: als er nog twee boten bij komen, gaan we weer voor anker. Even later loopt de haven helemaal vol en hebben wij weer een anker uitgeroeid, nu zonder het oppakken van een ketting.

Vanuit Perdika is het voor ons wel een aardig stukje naar de Cycladen en om half 9 vertrekken we. Marijke wil wel om 6 uur,maar eerst moet er vers brood komen.We varen eerst een paar uur op de motor, rollen daarna het zeil 6 keer in en uit, maar kunnen uiteindelijk toch nogheerlijk zeilen.

Bij het passeren van Kaap Sounion wordt de fles champagne van de buren, gekregen bij ons vertrek, voor een -klein- deel geofferd aan Poseidon en de rest...... het was heerlijke champagne.

Op naar ons eerste Cycladen eiland, Kea. We meren af aan een volle kade en tot half vier 's nachts was er weer muziek, wel lekkere muziek, maar oordopjes tegen het gepraat en harde lachen zijn dan een uitkomst. De hele nacht is er wat wind en de windvanger werkt goed. Marijke heeft er twee gemaakt, een voor als je voor anker ligt (altijd met de neus in de wind) en een als je aan de kade ligt; een lange lap die van smal naar breed uitloopt bevestigen we aan de val van de halfwinder, er zijn vier vakken in gemaakt, zodat als de wind draait een ander vak gevuld wordt, het werkt prima.

Vanuit Kea vertrekken we op 10 juni naar het volgende eiland Kithnos, de deining is niet in verhouding met de wind ; we rollen dus eerst een paar uur de goede kant op dan neemt de wind wat toe en zeilen we naar Loutra op Kithnos. Het is weekend en we worden onderweg regelmatig ingehaald door snelle motorboten waarschijnlijk vanuit Athene voor een weekendje weg. We hadden al bedacht dat we in een baai wilden liggen omdat de havens vol zullen zijn. We komen in de lege baai van Agios Irini aan en pakken een meerboei. In de pilot staat dat er meerboeien liggen, we zien er een en pakken die op. De lege baai is tegen de avond vol met drie zeilboten en acht zeer grote motorboten. En dan komt er een boot met een Griekse man die aangeeft dat we op zijn plek liggen. En gezien de behendigheid waarmee hij afmeert geloven we hem onmiddellijk. We vertrekken en liggen aan de kade met een lange lijn naar de kant. We maken een praatje met mensen van een Franse zeilboot en gaan in het enige restaurant in de baai uit eten.