Laatste-lichte- loodjes

Zomaar Grieks:

In een klein restaurant in Nidri staat op 1 tafel een bordje: niet roken. Midden in het restaurant en... met een asbak op tafel.

In een bus hangen drie bordjes bij de chauffeur: niet roken, niet spreken met de bestuurder en niet telefoneren. En het zal wel al duidelijk zijn; tijdens een bus tocht van een uur heeft de chauffeur veel gerookt, zeker drie kwartier gebeld en was verder steeds in gesprek met iemand die achter hem zat. En dan denken we dat is toch typisch Grieks.

Naar huis:

En dan gaat het ineens erg snel, van nog 6/7 weken, naar .......we vertrekken! De laatste weken varen we tussen de eilanden Kalamos, Meganisi en Lefkas. Alle kussens van de banken wassen we in Vathi waar de wasmachine voor ons de hele dag draait. In Nidri blijven we een paar dagen aan de steiger liggen. Poetsen s'ochtends wat aan de boot en liggen s'middags met een boek bij het zwembad van het Athos hotel. Helemaal niet verkeerd!! Het weer is nog steeds prachtig maar we horen al een week van te voren '' volgend weekend slecht weer''. Ook onze Engelse buurman geeft aan; let op het weer dit weekend !Dat doen we ook zeker en als de verwachting is: onweer, regen en harde Zuidenwind vertrekken we naar Lefkas stad. In de Marina liggen we nooit omdat we dat veel te duur vinden. Maar nu is het wintertarief, goed betaalbaar en we willen veilig en rustig liggen, we kopen er gelijk een douche penning bij. ‘'We dachten dat we erg bruin geworden waren maar nu we vaker douchen valt dat toch mee of tegen''. Flauw natuurlijk want elke dag zijn we wel in het water of douchen ons met de flessen van het dak. De avonden en nachten worden al wat frisser, dus buiten douchen wordt ook minder aantrekkelijk.Zodra we in de Marina aankomen maken we gelijk de bijboot schoon die ook nog droog opgeborgen kan worden. Maken praatjes met mensen op de steiger en liggen vooral goed voor het slechte weer. Dat komt ook snel, zaterdag en zondag regent het zeer regelmatig en waait het stevig.

Marijke wandelt zaterdagochtend vrij vroeg naar de stad (10 min. lopen) voor een broodje maar vooral ook om de sfeer te proeven. Er zijn nauwelijks toeristen en het leven in de stad komt op gang. Heerlijk om zo op te gaan in het Griekse leven, en heerlijk om hier te zijn. We zien veel flamingo's langs vliegen, over het binnen meer aan de overkant van Lefkas stad.In Lefkas stad komen we ook nog wat bekenden (ex collega's)tegen en liggen naast een Nederlandse boot wat -tussen de buien door -ook goed is voor gezellige praatjes.

In bijna elke haven komt de windhoos in Vlicho wel ter sprake, mensen die schade hebben of mensen ontmoet hebben die veel schade hebben. Zo is er van een boot de mast met zeilen en al van de boot gerukt en verderop in de baai terecht gekomen. De Engelse buurman in Nidri werkt nu op de werf waar de boten omgegaan zijn. Hij vertelt dat vrijwel alle boten gerepareerd gaan worden, dat de meeste verzekeringen betalen maar er ook mensen zijn die de boot niet verzekerd hadden.

Wij melden aan de verzekering dat we op de kant gaan en horen uiteindelijk dat we op onze verzekering voor Europese wateren nog 50% extra premie moeten betalen! Dat zoeken we verder in Nederland wel uit, we willen in elk geval verzekerd zijn.

We blijven tot maandag in de Marina in Lefkas stad en eten ‘s avonds heel erg lekker en gezellig in de stad. Zo lekker dat we er maandag avond terug gaan voor alleen een mix van voorgerechten. Dinsdag is het weer beter en vertrekken we naar de volgende haven, om 11 uur gaan de weer door de brug bij Lefkas. We kunnen nog aan de kade in Preveza gaan liggen, maar dat is erg druk langs de weg en we gaan direct naar de Marina. Onderweg naar Preveza zien we nog een grote zeeschildpad maar deze is al weer onder als het fototoestel te voorschijn komt. We liggen prima, eten een broodje en gaan aan de slag met het wassen van de zeilen. In hemd en korte broek is dat geen straf (op 11 oktober !!!).

We maken gelijk praatjes met mensen op de steiger Fransen, Oostenrijkers en Engelsen en we zien Nederlanders die inmiddels op de kant staan. De Fransen zeggen op een gegeven moment:' zie je daar die sneeuw op de bergen ?We draaien ons om -in hemd , t-shirt en korte broek en ja hoor sneeuw op de bergen!!

De volgende twee dagen verder met de boot winterklaar maken en Marijke gaat met het veerbootje naar Preveza stad. De boot wordt buiten steeds leger en binnen wordt het steeds meer een bende!! Tot de meeste kleding in de tassen zit en bijna alles schoongemaakt is.

In de haven is het minder druk/vol dan we verwacht hadden,wel heerst er een sfeer die ons goed bevalt, iedereen aan het klussen aan de boot!!! Bij het inpakken van de tassen komen we tot de conclusie dat we zeker niet meer 20% van de kleding die we bij ons hebben , ook gedragen hebben!!!

We gaan een borreltje drinken bij mensen die we al eerder tegen kwamen en besluiten gezamenlijk een taxi naar de luchthaven te nemen. Dan komt het einde echt dichtbij.

Vrijdagochtend de laatste dingen voordat de boot om 10 uur de kant op gaat. De boot staat inmiddels hoog en droog op de kant; het is allemaal prima gegaan.

Voor de komende nacht hebben we op de kant een appartementje gehuurd, zodat we daar kunnen slapen met alle spullen al van boord. En straks nog uit eten met Piet en Wiets.

We hebben een heerlijke reis gehad en we hebben volop genoten van de natuur, het zeilen , het Griekse leven/eten en gelukkig ook wel van elkaar.Met het weer hebben we het erg getroffen, nooit te heet , weinig regen en soms wat -te -veel wind, echt prima.

En echt geloof ons, we hadden heel graag gewild dat de zomer in Nederland ook beter was geweest!

We zijn blij dat vrijwel alles heel gebleven is op een (waterzak en een doorgevaren ankerlijn na). De boot staat veilig en stevig op de kant en wij gaan morgenochtend naar Nederland.

Iedereen dank voor alle reacties, zo waren jullie naar ons idee dichtbij en het was leuk om te weten dat mensen ons op onze reis volgden. We vonden het erg leuk om alle reacties te lezen, bedankt en voor de meesten tot heel gauw!!!!! Op naar de gezellige avonden van bijpraten, spelletjes- en etentjes avonden, de spruitjes en de boerenkool, de praatjes op het dorp , mail contact en wat nog meer .....

We zullen moeten wennen aan meer kleding dragen dan een hemd en korte broek, aan veel ruimte binnen om ons heen, een echte douche en over een paar weken weer vroeg op en binnen zitten.

We hebben een prachtige reis gemaakt.

Vervolg van: Van alles wat

We worden lui !!!!

Korte tochten en regelmatig ergens blijven liggen lezen, zwemmen, etc. Het is niets voor ons zo lui... dus gaan we klusjes opzoeken. We kijken de verstaging na en kitten een en ander opnieuw en we werken wat plekjes bij op de romp. Verder wassen we de halfwinder en de kussens alvast. Bij een van de klusjes stoot Piet z'n hoofd tegen de ankerrol. Het bloedt een klein beetje, maar kan wel een litteken worden. Opmerking van Piet: ‘'Dan zeg ik toch gewoon dat ik het anker weg wilde koppen'. Nu weet iedereen gelijk hoe geloofwaardig onze verhalen zijn!!!

Op m'n verjaardag was ik (Marijke) al vaker in Griekenland, deze keer met champagne bij het ontbijt en met heel veel telefoontjes, mails en smsjes. Erg lief en leuk, zeker als er ook voor me gezongen wordt!!

Weer komt er speciaal iemand naar ons toe om te zeggen dat de boot er zo mooi uitziet, iemand die ooit de zelfde boot gehad heeft. Vorige week kwam er een Italiaan speciaal naar ons geroeid om iets te zeggen en een Fransman wiens vader dezelfde boot gehad heeft, bijna wekelijks horen we wel dat de boot er zo mooi uitziet en dat stellen we erg op prijs. Maar afgezien daarvan maken we toch we veel praatjes in de verschillende havens. Nu we regelmatig wat langer blijven liggen, gebeurt dat toch vaker. En met zeilers van veel verschillende nationaliteiten.

Piet repareert samen met een jongen van een Engelse verhuurmaatschappij een motor. Er was geen technische man bij de vloot en hij had niet het juiste gereedschap. De mensen hadden anders geen motor of er moest iemand met een boot naar de haven komen. Kleine moeite, graag gedaan. Dus Freddy je ziet: Piet blijft oefenen voor flottieljeleider, wie weet .........

We hebben ook echt nu het idee het schiet allemaal op. Frank heeft tegen Jon gezegd na een vorig bericht ‘'wie heeft er nou nog 6/7 weken vakantie'' maar nu zijn het er al geen twee meer, in Griekenland. Dan komen we weer kijken of je al kleine spruiten hebt. We genieten dagelijks van Griekse salade maar spruiten of boerenkool is ook welkom.

Sommige winkels en restaurants gaan er al mee stoppen voor het seizoen, je merkt echt dat het seizoen afloopt. En dat terwijl het nog steeds erg mooi weer is met heel af en toe een regenbui. De avonden worden wel al wat koeler maar we lopen nog steeds de hele dag in hemd en korte broek en slapen nog steeds alleen onder een laken. De nachten zijn wat koeler en ‘s ochtends ruikt het vaak heerlijk naar kruiden.

In de krant lezen we over de belasting ontduiking door Grieken. Vorige week hadden we het er juist over; vaak geen bonnetje bij het eten, soms wordt er op de kassa niets aangeslagen. Dus ‘zwart' zeiden wij al. En voorbeelden van betaling in natura voor medische behandelingen kennen we ook wel. In de winkels hebben de medewerkers vaak meer belangstelling voor kennissen, internet of de mobiele telefoon, dit is belangrijker dan de klant. Al een paar keer werd er gewoon door getelefoneerd en gelijk met ons afgerekend, soms zonder iets tegen ons te zeggen.

Financiën

We genieten en maken ons over geld niet al te veel zorgen. Maar we houden wel alles bij wat we uitgeven. En eigenlijk valt dat nog erg mee hoeveel we per maand uitgeven, vooral boodschappen, diesel en uit eten. Aan kleding hebben we weinig uitgegeven; Piet een hemd, t-shirt en slippers en voor Marijke 2 nieuwe zwempakken en wandelsandalen - alles in de opruiming. Marijkes slippers hadden al een keer een nieuwe binnenzool gekregen maar die zijn nu ook weer doorgesleten. Grote uitgaven waren tot nu toe: een nieuw anker met ketting, een nieuwe waterzak,startaccu (ter vervanging), extra dikke landvasten met rubber veer en een nieuwe ankerlijn. Omgerekend geven we wekelijks zo'n 15 euro aan diesel uit.

In Griekenland moet je soms liggeld betalen en soms ook niet. Eigenlijk net hoe de pet van de port police staat en of er port police is. En als we ergens 3 euro voor een tank water moeten betalen terwijl het bijna overal gratis is gaan we lopen, een paar keer met flessen water heen en weer.

Onderhoud boot

Elke twee (vaar-)dagen controleert Piet de motor. Oliepeil controleren, ook van de keerkoppeling en nakijken op andere onregelmatigheden. We moeten het afkloppen maar de oude (34 jaar) motor loopt nog steeds als een naaimachientje. Verder letten we natuurlijk op slechte plekken in de lijnen en losse naden in de zeilen. Dat gaat allemaal nog steeds prima (afgezien van één klein los naadje in de halfwinder). In de huik, die over het grootzeil gaat na het zeilen zitten wel wat losse naden, maar we kijken het nog even aan - voor volgend seizoen maakt Marijke toch een nieuwe.

We doen wat schilderwerk op de kuipvloer, maar eigenlijk is het daar te warm voor. De verf droogt aan de kwast en vloeit niet zo mooi uit. Maar voorlopig ziet het er weer beter uit.

Internet/WiFi

Toen we 16 jaar geleden vertrokken was een mobiele telefoon nog niet betaalbaar voor ons! Nu hebben we er twee aan boord en bellen er ook regelmatig mee naar Nederland. In veel plaatsen kan je in restaurants en barretjes gebruikmaken van Wifi en er zijn vrij veel internet cafe's. Het contact met Nederland is daardoor erg makkelijk. En we maken er ook veel gebruik van. Het Griekse weerbericht volgen we via internet en ontvangen we verder via de marifoon en de navtex.

Diepte van het water

In Nederland hebben we op het IJsselmeer vaak minder dan 1.50 water onder de kiel. Hier zeggen we bij 6 meter al opletten; gaat het wel goed? De dieptemeter geeft maximaal 150 meter diepte aan, maar soms hebben we bijna een kilometer water onder ons. De dieptemeter geeft in dat geval niets aan - behalve streepjes. Op veel plaatsen kan je de bodem tot op een diepte van 10 meter zien.

Afgelegde afstanden

We schatten - we hebben het niet echt bijgehouden - dat we tussen de 2500 en 3000 mijl hebben afgelegd aan het eind van de reis. Dat is omgerekend zo'n 4500 tot 5000 kilometer. Ongeveer 600 mijl van Slovenië tot aan het eerste Griekse eiland en de rest met het varen in/door Griekenland.

Per dag zal de gemiddelde afstand wel rond de 15 mijl liggen, al drukken de ‘verwaaidagen' het gemiddelde wel.

Van alles wat

We zeilen nog steeds heerlijk rond in de Ionische zee, met relatief korte afstanden en met meer‘'rust'' dagen. In Sami hebben we voor het eerst sinds maanden weer wat regen. Er dreigt onweer maar de bui trekt langs. De regen verdampt direct op het dek, echt nat wordt het dus niet.

We varen naar Kioni op Ithaka, wat we nog steeds een van de mooiste haventjes vinden. Mooie omgeving, lekker zwemmen en veel te zien. Via Vathi zeilen we heerlijk naar Kastos waar het ontzettend druk wordt in verband met de regatta. We blijven weer een paar dagen liggen en hebben leuk contact met buurboten. Meer hierover bij de ‘ankerperikelen'.

We komen aan op Kastos en iemand zegt gelijk: Zorg dat je goed vast ligt want er staat een aardige wind en er is al een boot los gekomen van het anker. We brengen, net als de buren, gelijk een extra anker uit en zeggen: Zo, wij liggen als een huis!!

Er komt tussen ons en de buren een boot met twee aardige Engelse dames die prima afmeren en door Piet en de buurboot worden aangepakt, met de nodige grapjes. Zij melden ons dat de mannen aan de regatta meedoen en dat er nog wel wat boten binnen komen. Er komt familie van ze binnen en Marijke biedt aan om nog iets meer op te schuiven, mogelijk past de boot er tussen. Om een lang verhaal kort te maken...... ze varen door onze beide ankerlijnen, trekken deze uit de grond en breken een van de ankerlijnen. Gelijk zijn er twee andere boten die ons helpen om onze beide lijnen weer op te pikken en gelukkig hangt onze ketting van de gebroken lijn ook aan hun anker ketting. Ze meren elders af en we wachten toch wel minstens op excuses. Als dat na uren nog niet is gebeurd gaat Piet er heen en men vindt het allemaal nogal overdreven maar belooft uiteindelijk om de gebroken lijn om te ruilen voor hun lijn. Onze buren vinden de houding van hun familie beschamend en geven aan dat zij de lijn wel willen vergoeden, waar wij niets van willen weten. De boot vertrekt de volgende dag zonder de lijn om te ruilen ! In Nidri kopen we een nieuwe lijn, het gaat niet om het geld maar om de mentaliteit! Volgens onze tijdelijke Engelse buurvrouwen absoluut niet ‘sailor-like'.

En wie meert er gisteren naast ons af ??? We zijn niet bijzonder vriendelijk, maar zeggen uiteraard niets meer over het anker incident. Voor 27 euro gaan we niet bedelen en houden we de eer aan ons zelf.

Regen krijgen we uiteindelijk wel op Lefkas (Nidri) als het in de nacht van 19 op 20 september met bakken uit de lucht komt. Knetterend onweer en een bijbootje vol water. We wisten dat het zou komen, dus hebben we bijtijds een veilige haven gezocht.

Op dit moment is er op de kade erg veel onrust na het weer van eergisteren. Er was al onweer voor maandag voorspeld en dat was voor ons een reden om te zoeken naar een goede ligplaats. We liggen nu aan de steiger in Nidri aan een mooringlijn (ketting met dikke lijn aan een betonblok in het water). Het was heftig met veel regen en onweer, maar verder lagen we prima. De volgende dag is het 's morgens droog maar in de middag rond 4 uur zagen we in de Vlicho baai een bui ontstaan en ook hier ging het behoorlijk waaien. Er komen boten langs varen met gescheurde zeilen en aan ‘'onze'' steiger wordt nog een plaats gezocht. Die boot is plat gegaan (omver gewaaid) en het anker kwijt geraakt. De mensen staan te huilen na het afmeren. En dan horen we de verhalen; een windhoos, veel boten plat gegaan, veel schade aan boten in de Vlicho baai, een catamaran is omgeslagen.

Op de werf, op de kant, zijn 15 boten omgevallen, maar wat veel erger is: 2 mensen dood, 1 verdronken en 1 tussen twee boten gekomen.

Wij zien onze reis wel als een avontuur maar we zijn toch wel erg voorzichtig, letten goed op het weer en zoeken goede ligplaatsen. Wat niet alles kan voorkomen maar toch....

Griekse school.

De Griekse kinderen hebben drie maanden zomervakantie, de eerste week van september begint de school weer. In Kioni op Ithaka liggen we op zaterdag naast Griekse mensen met een kind. Ja, maandag moet hij weer naar school. Marijke vraagt of ze n in de buurt wonen . Nee hoor, dat is nog wel een dag of vier varen , maar het komt niet zo nauw. De eerste dag zegent de priester de kinderen, de tweede dag de kennismaking etc. en vorig jaar hadden de kinderen de eerste maand via fax de informatie van school omdat de leraar nog op vakantie was. Op maandag liggen we in Vathi en zien we veel kinderen mooi aangekleed naar school gaan. Ook met beide ouders op de motor en op z'n Grieks, allemaal zonder helm!!

Terug in de Ionische zee.

Toen we aankwamen op Trizonia wisten we al dat we er wat langer zouden liggen. In de Cycladen waait het erg hard ; windkracht 7/8 en meestal blijft het daar, maar nu trekt het door en het waait ook erg hard. Maar Trizonia is een erg leuk, klein, eiland met een echte minimarkt en een paar taverna's, maar vooral met een goed beschutte haven. Met de mensen van een Zwitserse boot gaan we ‘s avonds uit eten, zij zijn twee maanden onderweg op wereldreis van een jaar. Verder liggen er mensen in de haven die we al eerder tegen kwamen, dus altijd weer aardig voor de contacten. We vermaken ons prima, wel verhalen we naar een plekje meer binnen in de haven waar we perfect liggen. Ondanks de harde wind komen er elke dag nog wel boten binnen, zo'n 20 boten liggen er te wachten op iets minder wind. Om ons heen zien we zee, groene lage bergen van Trizonia en hoge bergen van het vaste land, een schitterende omgeving. Ook zien we een beginnende brand op het vaste land, het wordt een steeds groter. Nederlanders op een buurboot kijken op internet en melden dat de brand een paar dagen eerder bij Delphi is ontstaan en nu over het vaste land trekt. De wind wakkert het vuur wel aan. Het loeit en waait maar door en bijna de hele nacht blijft het ook waaien.

Met het gas hebben we een probleem, maar die zijn er om op te lossen of om inventief mee om te gaan. Voorlopig is dat het laatste, bij het brood halen 's morgens wordt ook gelijk koffie gehaald, de was gaat in een zwarte plastic zak in de zon en is ‘s middags gewoon heet (!) ons haar wordt s' middags gewassen als het water in de flessen goed warm is (ja, Sylvia, het werkt echt prima!). Een drukregelaar krijgen we van andere zeilers en Piet kijkt de gaspitten na samen met iemand van een andere boot. En na een paar dagen werkt het weer prima.

We maken een praatje met mensen van een Nederlandse boot die net aankomen van een bezoek aan Nederland. Op een gegeven moment zegt de vrouw: Zijn jullie dan Piet en Marijke ? Zij kennen Corfu ook en mensen daar, dus wij dachten; misschien van iemand op Corfu gehoord dat wij hier rond zeilen of misschien ooit met ons in de flottielje gevaren. Maar nee; ze lazen ons weblog met veel belangstelling en plezier! Ja, zo kan het gaan als je iets op internet zet.

Met een heerlijke wind en 9 boten in ons kielzog vertrekken we naar Messalonghi, aangezien we daar al rond de middag zijn en we niet zo veel met Messalonghi hebben besluiten we door te varen. Volgens Duitse mensen ligt er zo'n 20 mijl verder een mooie baai, Limin Petalu. Daar varen we heen, de wind draait en uiteindelijk varen we nog op de motor. 's Avonds varen de Duitse zeilers ook de baai in, terwijl ook zij in Messalonghi zouden stoppen. De baai is prachtig, groot met maar een klein deel voldoende diepte en met een mooie sterrenhemel in de nacht.

De volgende dag zeilen we naar Kalamos waar slechts 6 boten in de haven liggen als wij er rond 3 uur afmeren. Er blijven echter maar boten binnenkomen en uiteindelijk tellen we meer dan 50 boten,een bomvolle haven ! En allemaal eten bij George, of aan boord ,maar niemand in het andere restaurant (nee, ook wij niet !)We eten er weer heerlijk met een prachtig uitzicht over de zee.

Vanaf Kalamos naar Nidri weer heerlijk gezeild en we meren af aan de Athos steiger (steiger bij het Athoshotel). Na een klus dag motor, boot poetsen en de was is er een rust dag met zwemmen en lezen bij het zwembad van het Athoshotel.

En dan zien we de boot van Luuk, een kennis van Peter, die we kennen vanuit de flottielje tijd, hij zeilt deze week met vrienden.

Op het gas pruttelt een lamsstoofpotje met groenten als Robert mailt dat Taverna 500 toch echt een aanrader is voor heerlijke pasta. De stoofpot gaat in de koelkast voor morgen en Robert heeft echt niets teveel gezegd, we eten heerlijk.

We gaan weer verder en horen dat Frans en Marjo,met dochter schoon- en kleinzoon,een baai verder liggen, zij komen naar ons of wij naar hen. Wij wilden toch al verder, dus varen we naar Sivota waar het een hartelijk weerzien is, veel bootjes praat en een afspraak om 's avonds met elkaar uit eten te gaan. De stoofpot blijft in de koelkast .

Na een gezellige avond vertrekt ieder de volgende dag weer , wij met bestemming Fiskardo op Keffalonia. Aan de kade is nog 1 plek vrij naast de boot van Luuk, hij staat te zwaaien en we meren naast hem af. Praten wat bij en moeten weer lachen om de grappen van Luuk. We liggen onder de bar met muziek en verhalen de volgende dag naar een plekje met mooi uitzicht en minder herrie. Hier blijven we een paar dagen liggen. We komen nauwelijks aan lezen toe omdat er zoveel te zien is.

Op de motor varen we 13 mijl verder naar Sami, een rustig Grieks dorpje met een kleine haven. Daar komt ook Gerrit (kennen we van Corfu) met een flottielje van 1 boot binnen varen. Als onze buren afmeren gaat het niet helemaal goed. Hun anker houdt niet en ze waaien tegen ons aan. Als ze opnieuw het anker uitbrengen komt hun kiel bovenop onze lijn terecht. Marijke laat snel de lijn vieren, er staat gelijk een Engelse buurman klaar om onze boot van de kade te houden en de andere Engelse buurman zet gelijk een lijn op zijn schip om ons vrij van de kade te houden. De tweede poging van de (nieuwe) buren lukt beter.

In Sami liggen we in elk geval vandaag nog wel, voordat we vertrekken naar een volgende bestemming. We hebben nog ruim de tijd voor we in Preveza moeten zijn.

Karastos - Trizonia

We verlaten Karastos en varen na een overnachting in een baai ten Noorden van Lavrion naar Perdikha op Aegina. Weer passeren we Kaap Sounion en,helaas, we hebben nu geen champagne meer en offeren nu wat water en witte wijn. In de baai bij Kaap Sounion liggen waanzinnig veel boten voor anker, we tellen er zo'n 50! We verwachten een volle haven in Perdikha maar er zijn nog twee/drie plaatsen vrij! In de uren nadat wij liggen komen er nog zo'n 20 boten binnen waarvan de meesten uiteindelijk voor anker gaan. We liggen prima en blijven een dag liggen, waarna we naar de Peleponnesos varen, naar Epidavros. De volgende ochtend vroeg op om met de bus van 7 uur naar het theater van Epidavros te gaan, een bus tocht van bijna een uur (voor euro 1.80 p.p). Het is nog erg stil en daarom extra mooi om bijna alleen in het theater te zijn. Als je in het midden met je voet over het zand schuift is dat bovenin het theater te horen. Er is ook een klein museum en er zijn opgravingen. Na een paar uur nemen we de bus weer terug naar de haven. Aan boord besluiten we om door te varen naar Korfos, zo'n 10 mijl verderop. Een prima beschutte haven op 15 mijl afstand van het kanaal van Korinthe, na een extra dag liggen/luieren vertrekken we om 6 uur naar het Kanaal van Korinthe. We verwachten harde tegenwind op weg naar het Kanaal, maar die komt gelukkig niet.

Voor het kanaal is een wachttijd van 3 uur omdat de brug stuk is. Uiteindelijk gaan we met een groot aantal boten (waaronder twee giga Nederlandse motorboten en zeilboot) door het kanaal. Over de marifoon flink aangespoord om hard door te varen. Na het Kanaal is de keus; 3 mijl naar Corinthe (na de vervelende ervaring op de heen reis geen optie voor ons), 10 mijl naar Kiato, wat matig beschutte baaien of Galaxidi, waar we zeker wel weer een paar dagen heen willen. Er staat een Noord-Oostenwind kracht 5 en gelijk uit het Kanaal gaan de zeilen op en geven we de motor rust. We zeilen een paar uur heerlijk en besluiten door te gaan naar Galaxidy, 35 mijl en mogelijk net te halen voor het donker. Het blijft waaien en de wind draait door zodat we de laatste uren zeilen met de halfwinder en de genua- het lijken wel passaatzeilen.

Net als op de heenweg door de Golf van Patras worden weer getrakteerd op een dolfijnen voorstelling. Het lijkt wel of ze laten weten ; 'welkom, hoi weer terug, pak maar rustig je camera, wij blijven nog wel even rond de boot springen'. En ze springen weer om de boot, onder de boot door , voor de boeg. Een prachtig gezicht waar we weer erg van genieten !!

Tegen het donker komen we in de buurt van de haven met riffen en ondieptes. Combinatie van weinig herkenningspunten ,weinig licht en vermoeidheid maakt het even spannend. We willen de boot wel heel houden en niet op een rif komen. Zeker nu we weten dat Arie H. uit Nieuwegein/Vreeswijk (‘'onze'' boot- verzekeringsman) ons weblog volgt. Maar we komen er goed doorheen. De haven ziet in het donker erg vol uit en als we een plekje aan de buitenkant zien meren we af. Marijke loopt snel naar de binnen haven in en ziet nog een plekje naast Italianen die we eerder ontmoet hebben. We verhalen naar de binnenhaven en de Italianen pakken een lijntje aan. Boot wat opruimen, gebakken ei op oud brood,koffie, douche (waterfles)en na een dag van 15 uur varen hoogste tijd om te gaan slapen.

Op maandag 22 augustus waait het erg hard en liggen we te klotsen in de haven. Een A shelter haven maar Noordoosten wind geeft wel oncomfortabele deining. Als de wind ‘s middags wat af lijkt te nemen varen we, met een Noordoosten wind kracht 5, op de Genua met 5/6 knopen naar Trizonia.

Hier meren we rond 7 uur af en blijven we nu nog even liggen. We liggen hier prima, het is goed beschut en gezellig met mensen van allerlei andere boten. Ook vandaag komen er weer mensen binnen die met erg veel wind hierheen zijn gekomen en zijn blij dat ze liggen. Straks gaan we met wat mensen van verschillende boten wat drinken.

Na lang dubben hebben we besloten om de boot niet dit jaar terug te varen naar Koper( of Nederland),maar we laten de boot een of twee winters in Griekenland.

Dan hoor je van iedereen, dit is een goede plek, dat is nog beter, hier kijkt een Griek (voor weinig) naar je boot, dit is geen goede plek, dat veel te duur, etc. Uiteindelijk hebben we een stalling voor de winter geboekt in Preveza. Ook niet goedkoop, wel goed, veilig, dichtbij een luchthaven, en erg prettig met de communicatie. En dan vragen ze wanneer wil je de boot op de kant ?

Eind oktober is het seizoen afgelopen en gaat alles hier al dicht, de vluchten zijn dan volgeboekt met mensen die hier gewerkt hebben, de week ervoor is het herfst vakantie en ook weer dure vluchten. Ook vinden we het nog prettig om nog thuis/ in Nederland te zijn voor we weer gaan werken, dus uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt voor 14 oktober.

En dan is het ook wel weer goed om weer terug te zijn en iedereen weer terug te zien.

Terug door de brug

Op het terras in Steni Vala (Alonnisos) hebben we nog wel een aantal keren gezeten; om mailtjes te versturen, weerberichten te bekijken, voor of na het douchen(!!!!!) of gewoon zo maar, om wat te drinken. Er liggen veel Griekse (zeil)boten en soms komen er wat huurboten binnen. Maar het verloop is niet groot, dus er komen weinig plaatsen per dag vrij. Onze Griekse buurvrouw (van één kant) vindt het blijkbaar wel gezellig om een praatje met ons te maken. In het Engels, want ons Grieks verbetert niet echt. Eén keer komt ze bij ons zitten op het terras om even het weerbericht mee te kijken en aan het einde van het verhaal laten wij foto's op de laptop zien van onze ark in de sneeuw in Nederland. Met de buurman is het contact wat minder, hij lijkt minder goed Engels te spreken. Ze vertelden ons wel gelijk dat er een paar boten zo onrustig rond dreven op zoek naar een plekje, en wij binnen voeren op de open plek afstuurden en zo rustig en netjes afmeerden. Ook zij denken weer dat onze boot vrij nieuw is en zijn verbaasd als ze horen dat de boot 34 jaar oud is.

Al twee dagen denken we dat we maar eens door moeten maar er is altijd wel weer een goede reden te vinden om dat toch nog een dagje uit te stellen.

Maar op zondag 31 juli gooien we toch echt de lijnen los. We willen niet terug naar Patitiri of één van de andere baaien op Alonnisos, dus varen we door naar Loutraki op Skopelos. Bij aankomst zien we een mooi plekje en varen erop af. Van de kant komt een hoop geschreeuwd van een Griekse man dat we daar niet mogen liggen!!!. Heel even twijfelen we en dan gaat het anker het water in en varen we op de plek af. Marijke deelt hem mede dat er hier geen vaste plekken zijn en alle plekken vrij voor iedereen. Van wel zes boten klinken instemmende opmerkingen, onze Duitse buren pakken onze lijnen aan en de Griek gaat weg. Het bevalt ons ook nu weer prima. En we hebben wel weer aardig contact met de Duitse buren. We bestellen een scooter voor de dinsdag, maar als we ons om 10.00 uur melden is de scooter niet ingeleverd, maar drie dagen extra gehuurd, wist hij ook niet, morgen dan misschien, ......... Kortom we huren voor een dag de auto van de eigenaar van het bureautje en gaan dus in luxe over het eiland. Eerst naar Skopelos-stad met een tas vol was in de hoop een wasserette te vinden. Dat lukt en Marijke gaat tussendoor ook nog naar de kapper, wat haar net geen ‘economisch' kapsel oplevert. Maar wel behoorlijk kort haar. Vanuit Skopelos-stad rijden we met een aardige omweg terug naar de haven en gaan tussendoor het Ag.Ioannis (Mama Mia) klooster bekijken. Van een afstandje - onderaan de rots- ziet het er mooi uit. We hebben niet zoveel behoefte om helemaal omhoog te gaan klimmen om dichterbij te komen. Zulke Abba-fans zijn we nou ook weer niet.

Terug in Loutraki zijn we ruim op tijd voor het dorpsfeest (Panayiri) van die avond. Rond negen uur lijkt alles klaar te staan, maar het duurt toch nog wel tot een uur of tien voor er echt beweging in komt. Eerst worden allerlei mensen bedankt door allerlei andere mensen, waarbij een tas met cadeautjes steeds van eigenaar lijkt te wisselen. Maar dan is het toch zover; de band gaat spelen en de volksdansgroep verschijnt op het podium. Een deel bekijken we staand tussen het toegestroomde publiek, een deel vanaf een terras. Na het terrasbezoek lopen we terug naar het podium, waar de band er lustig op los speelt en bij elk nummer een groot aantal Grieken, van alle leeftijden, mannen, vrouwen, enthousiast aan het dansen is. Een geweldig gezicht, hoe vrij en ongedwongen de sfeer is. Niemand hoeft de dansvloer (plein) op gesleurd te worden. Mensen voegen zich tussen de rijen dansenden en stappen er ook weer uit. Niets van een georganiseerde Griekse avond voor toeristen met verplicht dansen. Dit is een feestje van en voor de Grieken zelf. En men geniet er aardig van, want als Piet om twee uur nog even buiten zit wordt er nog steeds gespeeld en gedanst. Ook van een afstand ziet het er gezellig uit.

Maandagavond heeft het al even geonweerd in de verte en krijgen wij een paar druppels regen mee. Woensdagochtend is het echt raak(was ook in het weerbericht voorspeld): Piet kan nog net met droog weer naar de bakker, maar even later barst de bui los. Donder en bliksem en flink wat regen. Marijke trekt haar badpak aan en gaat de boot schrobben in de regen, het vuil spoelt vanzelf weg. We raken veel zout kwijt en de boot knapt er erg van op. Aan het begin van de middag is de bui voorbij en zitten we weer onder de zonnetent in de schaduw en poetsen we al het rvs op de boot.

Donderdag 4 augustus verlaten we Skopelos/ Loutraki waarmee we naar ons idee echt aan de terugreis zijn begonnen. Een afstand van dertig mijl tot aan een baai in de Golf van Volos. De eerste helft moeten we motoren, de tweede helft kunnen we lekker zeilen. Tot kort voor de baai neemt de halfwinder ons mee, vervangen door de genua als we dichterbij komen.De beschutting in de baai van Pighadi is niet geweldig, maar goed genoeg voor de komende nacht. We meren af langszij een kade (lang geleden dat we zo lagen) en Marijke maakt een praatje met onze Griekse buren. Daardoor weten we in ieder geval dat we niet middenin de nacht weer weg moeten voor een paar vissersboten en dus rustig kunnen blijven liggen. Het rustige is trouwens betrekkelijk. De lege kade bij aankomst verandert 's avonds in een drukbezochte boulevard vol Grieken. Lege restaurants worden gevuld en ter vergroting van de feestvreugde gaat op zo'n 50 meter van de boot een band spelen op één van de terrassen. Zeker geen onaardige muziek en ook niet oorverdovend, die om 01.00 uur stopt. Daarna gaat de bar ‘gewoon' verder.

Vrijdag 5 augustus verlaten we Pighadi om een kort stukje te varen - terug naar Orei op Evvia. We hoeven zeker niet alle havens van de heenreis weer aan te doen, maar deze ligt wel erg prettig in de route, dus zijn we hier weer terug (na een eerste bezoek op 19 juli). Op één van de avonden op een terras wordt een poging gedaan ons op te lichten. Het is maar voor een paar Euro, maar als Marijke de rekening controleert gaat het bedrag van 30 Euro terug naar 27 Euro. Volgens ons nog steeds iets teveel, maar we laten het er verder bij zitten.

We blijven dus een paar dagen in Orei - we hebben geen haast - voor we op 8augustus naar de baai van Theologos varen. Volgens een van de Griekse buren in Orei een goede plek op weg naar de brug van Chalkis. Na urenlang motoren kunnen we het laatste uur nog lekker zeilen. Op onze kaart staat geen haventje aangegeven, maar als we dichterbij komen lijkt er toch wel één te zijn. Die ligt echter helemaal vol met vissersboten en wat kleine motorbootjes. Dan maar buiten de haven voor anker. Terwijl we bezig zijn te ankeren horen we in de verte al weer: test ena ,dio,...... Maar het is helemaal aan de andere kant van de baai, dus we hebben er verder geen last (of plezier) van.

De volgende dag varen we door naar Chalkis, voor een deel zeilend en op de motor als de wind wegvalt. De golven zijn weer hoger dan de wind goedmaakt. We meren af aan de stadskade en Marijke gaat naar de Port Police om de doorvaart te betalen en te horen hoe laat we erdoor kunnen. Net als op de heenweg moeten we vanaf 22.00 uur ‘standby' zijn. We liggen voor een druk terras met harde muziek (steeds iets harder), zodat de kans dat we per ongeluk in slaap sukkelen uitgesloten is. Het is zelfs lastig om de marifoon te kunnen horen boven de muziek uit. Maar eindelijk rond 01.00 uur komt er beweging in de vloot wachtende boten. Rond 01.30 uur zijn we door de brug en liggen afgemeerd in de haven.

Eigenlijk waren we van plan hier een dagje te blijven liggen, maar door de verwachte harde wind zouden dat gelijk minstens drie dagen worden. Dat vinden we teveel, dan wachten we liever ergens anders op minder wind (Er zijn stormwaarschuwingen voor een groot deel van de Middellandse Zee).

De volgende dag gaan we al vroeg op pad met bestemming Karastos, waar we 16 jaar geleden ook waren en een erg leuk contact hadden met een Griekse familie. We lopen door het dorp, het was toch een huisje bij de kerk, maar was die kerk niet kleiner? We hebben het juiste huis gevonden en even later zitten we met een deel van de familie aan de koffie en taart. Zij herkenden ons ook en we worden uitgenodigd voor een Griekse lunch in hun huis de volgende dag, een erg leuk weerzien.

We blijven nog een dag in de haven,spoelen het overgewaaide vuil van de boot, doen de was en hebben een leuke ochtend met Engelsen die hier ook rond varen.

Sporaden

Uiteindelijk liggen we 8 dagen in Lavrion. Eerst aan de drijvende buitensteiger, later midden in de stad en uiteindelijk weer terug aan de buitensteiger. Dat heeft te maken met wind, de herrie en de verhuurvloot. Aan de drijvende steiger loeit het nog iets harder dan in de stad. Maar daar kunnen we niet blijven liggen vanwege de verhuurders, die alle plaatsen vrij willen hebben voor het weekend.

Bovendien is de herrie 's nachts in de stad erg vervelend. Pratende mensen op de kade tot ver in de nacht is niet het grootste probleem; het zijn vooral de brommertjes, motoren en auto's die langs de kade scheuren. Voor de Grieken lijkt alles hard te moeten gaan en vooral veel herrie te moeten maken. Misschien is zeilen daarom onder de Grieken wel minder populair, dan met een motorboot varen.

Op de drijvende steiger verzamelen zich 's avonds wel groepjes jongeren, die daar praten, schreeuwen, lachen en roken. Die zijn rond een uur of één weer weg en dan is het redelijk rustig. Kortom: Lavrion is geen vervelende stad, maar wel erg rumoerig in de nacht. En het moet gezegd: met een geweldig visrestaurant tegenover de vismarkt. Vooral 's ochtends (!) populair bij de Grieken en dat moet je ruim zien. Dus tot een uur of vier in de middag. Wij drinken er een keer ouzo met mezes (vishapjes) en gaan er op zondag tussen de middag eten. De vismarkt is dan gewoon open en de vis komt direct van de markt op je bord, zo voelt het tenminste.

In de haven hebben we wel een aardig contact met onze Italiaanse buurman. Hij wacht hier ook op minder wind en op een vriend, die een paar weken mee zal zeilen. Die verwachten we dus zeker verderop nog wel weer tegen te komen. Op een avond als we net willen gaan eten (aan boord) komt hij met drie vissen, die hij gevangen heeft. Piet kan dus gelijk vis gaan schoonmaken en Marijke bakt ze voor bij het avondeten.

Nog een ander verhaaltje:

Aan het einde van de middag komt er een kleine Belgische motorcatamaran binnen in de stadshaven. De eigenaar van de steiger/ligplaats begint gelijk onaardig te doen dat hij daar niet mag blijven liggen en na enig heen en weer praten krijgt hij toestemming om twee uur te blijven (wij mogen nog anderhalve dag blijven, dus wat is het probleem?). Misschien is dat mede de reden dat we ons er een beetje mee bemoeien. Vader en zoon hebben dringend benzine voor de buitenboord nodig en willen boodschappen doen, want alles is zo ongeveer op. Als Piet heeft geholpen met het afmeren van de boot biedt hij aan om mee te lopen naar het pompstation en de weg naar de supermarkt te wijzen. Even later zijn er dus drie mensen onderweg met een jerrycan. Terug helpt Piet de boodschappen sjouwen en de schipper haalt daarna de benzine op bij het pompstation. Uiteindelijk blijven zij ook 's nachts aan de kade liggen, maar de volgende dag gaan ze verder. Misschien ook wel omdat iemand 's nachts op hun boot stapte. Ze zijn onderweg van Athene naar Turkije; van Athene tot hier (ongeveer 80 kilometer) zijn ze al vijf dagen onderweg geweest, gehinderd door de harde wind en bij Athene is hun bijbootje gestolen.

We gaan.

Eindelijk kunnen we zaterdag 16 juli vertrekken. De bestemming is Nea Marmari op het eiland Evvia - het één na grootste Griekse eiland. De deining is eerst nog fors, zodat het moeite kost er tegenin te komen op de motor, maar hoe Noordelijker we komen hoe beter het wordt. Als we ter hoogte van het dorp zijn komt er lekkere wind en bedenken we dat we nog wel wat verder kunnen varen. Snel op de kaart kijken, wat dan de volgende haven zou kunnen zijn - het zou net moeten kunnen voor het donker. Maar de wind wordt sterker en als we uit moeten wijken voor een veerboot geven we het op. Die volgende haven ligt er morgen ook nog wel, we gaan alsnog naar Nea Marmari. Daar varen we niet helemaal door tot de stadskade - het is weekend, dus vast vol Griekse motorboten. We stoppen in een baai, waar ook veel motorbootjes liggen, maar waar ook voor ons nog wel een plaatsje te vinden is. Na alle herrie in Lavrion is het hier heerlijk rustig. Lekker zwemmen, eten aan boord en zelfs de muziek van motorbootjes verderop (hard meegezongen) kan onze nachtrust niet verstoren. Het klinkt eigenlijk wel heel gezellig.

Chalkis.

Van Nea Marmari gaan we op weg naar Karastos - ook op Evvia. Verwachte wind: variabel drie - dus we kunnen van alles krijgen. De eerste uren krijgen we vooral weinig, maar als we voor Karastos drijven (geen wind) en net aan het eten zijn krijgen we last van dezelfde onrust als gisteren: we kunnen nog een stuk verder varen. Als er dan ook nog wind komt (uit een gunstige richting) is het besluit snel genomen: we gaan door. De wind neemt toe en we zeilen heerlijk met de wind pal achter. Onderweg komen we langs een paar stranden, waar veel kitesurfers actief zijn, wat zorgt voor veel kleur op/boven het water. Het ziet er spectaculair uit. Van die stranden ook weer gigantisch veel herrie (oh nee, dat heet muziek) en zo hard dat we mijlen verder nog de bassen horen dreunen.

Het waait zo lekker door dat we rekenen dat we ruim voor het donker in Chalkis kunnen zijn, waar Evvia is verbonden met het vaste land van Griekenland door een (lage) brug. Door de nauwe doorgang staat een erg sterke stroming, dus we moeten in ieder geval wachten op rustig water, gecombineerd met het openen van de brug. De praktijk leert dat die combinatie alleen 's nachts voor komt.(om het wegverkeer niet teveel op te houden) We ankeren buiten de stroom en Marijke gaat naar het kantoor om de doorvaart te regelen. Verrassing: omdat de brugwachters zijn gekort op hun salaris, wordt de brug niet meer bediend in het weekend. Dus we moeten morgen maar terugkomen om te horen hoe laat we verder kunnen. Marijke is heel voortvarend al wezen informeren of we een nachtje in de jachthaven kunnen liggen en dat blijkt geen enkel probleem, we zijn van harte welkom.

De haven ligt ver genoeg van de stad om niet teveel herrie te horen en dicht genoeg bij de stad voor boodschappen. In de haven treffen we iets, dat we van Nederland zo goed kennen: een verenigingshaven met klussende leden en een vrijwillige havenmeester. Maar ook het clubgebouw, waar het na het bezoek aan de autoriteiten, goed rusten is. Vanaf 22.00 uur moeten we ‘stand-by' zijn op de marifoon, want zullen we worden opgeroepen hoe laat de brug zal draaien. Iets voor 10 uur varen we toch maar vast richting brug en liggen daar vervolgens een uur te drijven voor alle boten (één voor één) echt opgeroepen worden. Dan gaat eerst het verkeer uit het Noorden door de brug en dan zijn wij aan de beurt met ongeveer 10 anderen. Uiteindelijk passeren we de brug om ongeveer middernacht.

Drie van de 10 boten varen gelijk door (het alternatief is als nog aan de stadkade afmeren)de nacht in. Marijke probeert na de eerste mijlen wat te slapen, maar het duurt lang voor het wil lukken. Het is erg rustig weer en behalve wat vissersboten valt er weinig opwindends te zien.

We varen twaalf uur verder en komen dus om ongeveer 12.00 uur aan in Orei aan de Noordkant van Evvia. Piet beweert onderweg (weer) een zeehond te zien. Net als zestien jaar geleden, maar toen lukte het dat op film vast te leggen. Deze keer was de zeehond sneller. De weinige zeehonden die hier nog zijn worden beschermd en vooral rond de Sporaden.

Ondanks dat de haven is uitgebreid lijkt Orei nog hetzelfde rustige plaatsje van lang geleden. De kermis en de vele barretjes en taverna's doen daar niets aan af. We slapen lang en lekker - vast iets in te halen.

Omdat er Westenwind wordt verwacht ( niet gunstig voor Orei) gaan we de volgende dag al verder naar Skiathos. Dat begint als een heerlijk zeiltochtje, maar eindigt met harde tegenwind en de bijpassende deining. Dat wordt dus even flink werken voor de motor en het gebrek aan PK's doet zich gelden. We komen maar moeizaam vooruit.

In de haven is het vreselijk vol met charterboten: een deel is eerder terug gekomen vanwege de harde wind. Zoals ons voorspeld in de boeken en later in Orei worden de ligplaatsen fel verdedigd en worden we een paar keer weggestuurd. Uiteindelijk gaan we net naast de haven voor anker, iets waar we aardig spijt van krijgen. Terwijl we nog op het terras zitten begint de wind al aan te trekken en als we eenmaal terug aan boord zijn begint er vanaf minstens drie nachtclubs muziek te klinken. En dan niet gewoon muziek, maar drie door elkaar en alle drie keihard. Je voelt de bassen dreunen in de boot. Om de beurt houden we ankerwacht (Marijke met oordopjes in en ze hoort nog de muziek) en van slapen komt voor de ander erg weinig door de oorverdovende takkeherrie. Weer een nacht naar de knoppen.................

Op de weblog van collega-zeilers lezen we dat iemand last krijgt van spreekwoordelijke moordneigingen bij alle opdringerige obers aan de rand van hun terras.' Hello, where are you from, have a look at the menu', enz. enz. In zijn stoutste dromen slaat hij er één tegen de vlakte. Piet krijgt dat soort ideeën bij de uitbaters van café‘s en barretjes, waar om een uur of twaalf het volume fors wordt open gedraaid in de hoop nog wat klanten te trekken. Eén keer moeten we opnieuw ankeren omdat het anker door de zachte modder trekt. We kwamen iets te dicht bij de andere boten.

Na een doorwaakte nacht vertrekken we vroeg naar Skopelos, we willen geen minuut langer in Skiathos-stad blijven (alternatieven zijn er niet). Bij aankomst in de haven van Loutraki knopen we vast aan de steiger naast Griekse buren (op een zeilboot!) Daarnaast ligt nog een andere boot van dezelfde jachtclub van Thessaloniki en er komen wat boten voor dagtochten binnen. Volgens onze Griekse buren kunnen we hier in de haven heerlijk slaap inhalen en ze hebben volkomen gelijk. Het is 's nachts helemaal rustig en stil, heerlijk. Van de buren krijgen we zelf gebakken warme koekjes en de man wil graag onze boot zien en komt even kijken.

Zij vertrekken de volgende dag wij blijven nog lekker liggen, lezen, zwemmen en de dag vliegt weer om. In de loop van de middag ligt er een boot met 6 jongeren naast ons en we worden met 'hoi' begroet! Een Griekse jongen heeft in Wageningen gestudeerd en zijn vriendin heeft vier jaar in Nederland gewerkt. Net als wij gaan ook zij met de bus naar de oude stad en we spreken elkaar nog. De vriendin komt de volgende dag even bij ons aan boord kijken, we wisselen e-mailadressen uit en we kunnen contact opnemen als wij weer in Chalkis zijn, waar zij vlakbij wonen.

Zondag 24 juli zijn we van plan een scooter te huren om het eiland rond te gaan. Maar er is zo'n lekkere wind dat we besluiten dat de scooter maar even moet wachten: we gaan zeilen. Met een kleine windstilte tussendoor varen we naar Patitiri op Alonnisos. We meren af, maar terwijl Marijke een eerste verkenning door het stadje uitvoert moet Piet de boot vrijhouden van de kade als een veerboot ( Flying cat) de haven binnen komt. Dat betekent de ankerlijn extra strak zetten en voor de volgende een flinke afstand van de kade houden. 's Avonds gaan we met de bus naar de oude stad en we komen uiteindelijk op hetzelfde terras terecht als zestien jaar geleden.Het blijft een prachtig gezicht om hiervandaan de twee kanten - twee kanten zee - te kunnen zien van het eiland,en een prachtige zonsondergang.

Op maandag varen we naar Votsi op hetzelfde eiland, twee baaien verderop. Het vooranker gaat te water en Marijke brengt een lange lijn op een rots. We liggen prima, tot we 's avonds na het eten terug komen aan boord. Alle boten liggen te rollen, er is eigenlijk nauwelijks wind, maar de deining loopt de baai in. Wij liggen met de neus in de deining waardoor we niet zo zeer rollen maar meer een steigerend paard zijn. Wat later in de nacht komt er ook wat wind en neemt de deining wat af.

Dinsdag 26 juli varen we even terug naar Patitiri om een weerbericht (internet) op te zoeken en boodschappen te doen. Er komt Westen wind aan en dan zijn eigenlijk alle havens op dit eiland even slecht beschut. Dus gaan we na ons bliksembezoek snel op weg naar het onbewoonde (afgezien van 1000 geiten en nog veel meer krekels/cicaden) eiland Panagia, met een paar prachtige ankerbaaien. Marijke wordt onrustig als de volgende dag - bijna - alle boten vertrekken en het weerbericht harde Noordenwind voorspelt. We zeilen in de lijzijde van het eiland terug naar Alonnisos, met behoorlijke valwinden over de bergen. Eenmaal onder het eiland uit zeilen we heerlijk tot de wind helemaal wegvalt. De laatste mijlen naar Steni Vala moet de motor er weer aan te pas komen om de haven in te komen. Steni Vala is een mooie baai, leuke kade, lekker rustig en heerlijk om te zwemmen. Daar liggen we nu en zitten op het terras dit verhaal af te maken.

Uit de Cycladen

De volgende dagen waait het nog steedshard op Naxos en zijn we blij dat we hier prima liggen. De golven slaan hoog over de kade en het strand. Vrijwel alle boten blijven liggen. We zijn blij met de extra dikke lijnen en rubberveren die we net gekocht hebben, zo liggen we prima.

We lezen het bericht van Nancy en Frans, zijn jullie volgende week in de buurt van Kos ? Ja eigenlijk wel, via Ios, Amorgos, Levitha en Kalimos kunnen we in een paar dagen op Kos zijn. Het zou zeker leuk zijn om elkaar te zien, spreken en met elkaar uit eten te gaan. We hebben de familie al maanden niet meer gezien, wel gesproken en vooral Marijke mist ze soms. Maar we sturen een bericht dat we niet die kant op komen. Dan gaan we verder de Cycladen in en we zien nu hoe hard het kan hier waaien en aan de Oostkant van de Cycladen is de wind (de Meltemi ) in juli en augustus nog steviger.

Na twee dagen neemt de wind wat af en vertrekken we naar het volgende eiland, Paros. We ankeren in een mooie baai tegenover de stad, Naoussa. Heerlijk om te zwemmen en 's avonds warmen we de eigen gemaakte lamstoofpot op. De volgende dag haalt Marijke het nieuwe anker met de ketting op om te kijken of dat haar lukt en het is gelijk een fitness oefening. Het lukt maar blijft voortaan een klusje voor Piet.

We ankeren en gaan met de bijboot naar de stad. Het is mooi en sfeervol maar Piet heeft het al snel weer gezien en gaat weer naar de boot, Marijke loopt nog wat rond wordt later weer opgehaald met de bijboot. Dan bedenken we dat we wel een paar mijl verderop naar Paroikia kunnen varen, ooit huurden we hier een appartement . We proberen ‘s middags voor het eerst de buitenboord motor en na lang proberen loopt de motor, nog wel wat onregelmatig maar goed....We ankeren in de baai maar als er ‘s avonds dikke donkere wolken komen en het weerbericht onweer voorspelt verkassen we naar de haven.

Voor de volgende dag is er Zuid Westen wind voorspeld maar we motoren vrijwel de hele dag om de volgende haven te bereiken, Kamara op Sifnos. Gelukkig wel met dolfijnen onderweg. Er liggen twee boten in de haven als wij aankomen en gelijk na ons komen er nog twee boten. Eén daarvan lukt het om tweemaal het anker over onze lijn te gooien en de laatste keer ook onze lijn mee te slepen met de kiel. Een verzoek om te stoppen wordt niet gehoord en men vaart gewoon door naar achteren. Marijke laat de lijn zover mogelijk vieren en Piet houdt de boot op de kade af. Uiteindelijk lukt het om de lijn onder de kiel uit te halen, een van de mannen duikt hiervoor onder de boot. En we liggen weer, nu met een wat zwarte ankerlijn.

Van stakingen merken we vrijwel niets, alleen vandaag zien we op de borden dat er geen veerboten varen in verband met de stakingen. Op het plein in Naxos was een demonstratie tegen de slechte economische omstandigheden in Griekenland en de positie van de arbeiders. Wat we ook wel merken is dat er vrij veel restaurants en winkels gesloten zijn. Mensen met wie we hierover spreken geven als reden dat er minder toeristen komen en dat ze minder geld uitgeven. De kleine supermarkten moeten concurreren met de veel grotere supermarkten die overal komen. En eerlijk gezegd, daar gaan wij ook heen als het mogelijk is.

We denkenregelmatig dat we handige tips hebben waardoor men meer inkomsten zou kunnen genereren. Maar we denken niet dat de Grieken om onze tips verlegen zitten.Zo zien we na een paar uur dat de jongen die op de kade zit bij de dagjesboot verhuurder hoort en er niet als toerist gewoon een boekje zit te lezen, we zien hem geen enkele boot verhuren. Wij denken: ga onder een parasol aan de andere kant van de kade zitten, dan ziet men je. Zet er een paar borden met mooie foto's bij, maak een afspraak met het restaurant ernaast, bij inlevering van de boot een gratis drankje. Daar is volgens ons de restaurant eigenaar ook bij gebaat.

Op Naxos zit een heel mooie watersport winkel maar nauwelijks te vinden. Wij horen het van onze Griekse buurman. We vragen bij het kopen van het anker waarom er in de haven geen bord staat, of kaartjes/folders uitgedeeld worden? Reclameborden mogen niet, maar hij gaat nu op de boot van zijn neef een reclamedoek hangen. Heel soms moeten we liggeld betalen, ongeveer 7 euro per nacht, maar niemand kijkt of je er een week ligt en zegt dat je er 1 dag ligt. Verder kost het opmaken van de nota ongeveer 20 minuten per boot. Niet echt lonend, dus.

De werkloosheid is hoog in Griekenland, hoorden we van de Grieken op Siros, ongeveer 20% waarbij de mensen die van school komen en nog nooit gewerkt hebben niet meegerekend worden. Waardoor het percentage ongeveer 5% hoger komt te liggen.

We vertrekken een dag later weer, we twijfelen of we naar Milos gaan of doorgaan naar Serifos. Het wordt Serifos.Onderweg ziet Marijke door een opening in de vloer water. Daar houden wij niet van: water in de boot, onder de vloer. Marijke proeft gelijk, gelukkig het is geen zout water. We hebben ‘s ochtends water getankt en misschien iets te vol getankt. Maar nee, we kunnen blijven dweilen met de kraan open! Gelukkig heeft de watertank een beperkte inhoud, dus na ongeveer 100 liter is de tank leeg en zijn wij klaar met dweilen. Op Serifos blijkt dat er een scheurtje in de waterzak zit. We plakken deze en hopen er het beste van tot we een andere kunnen kopen.

Op Serifos hebben we in 1995 ruim een week verwaaid gelegen, toen half oktober. Nu is het er levendig, sfeervol. Vol met allerlei sfeervolle restaurants, toen was alles dicht. Marijke maakt een wandeling door het dorpje en wordt door een Noorse man met veel verhalen over zijn vakantie op Serifos staande gehouden. Het is weekend en dat betekent dat er veel motorboten vanaf het vaste land naar de eilanden gaan. Het is al snel erg vol aan de kade, de motorboten zijn meestal een meter of 9 lang en de buitenboord motoren toch al gauw 2 x 250 pk. Van een van de boten die naast ons komt liggen pakt Piet een lijn aan en Marijke kijkt of de boot ons niet gaat raken. Het gaat niet helemaal goed, ankers over elkaar maar ze gaan toch over een uur weer verder wordt gezegd. Even later komt er een grote fles Metaxa (5 sterren) naar ons. En later een flesje mastieklikeur en ouzo met de waarschuwing om niet alles tegelijk te drinken. De man is mede-eigenaar van de fabriek, was veel in Nederland om zaken te doen en wil dit graag geven met dank voor het aanpakken van de lijnen!!

Marijke zoekt een mogelijkheid om de was in een machine te krijgen, dat wordt wel weer eens tijd, er is geen wasserette, maar uiteindelijk kan de was bij een restaurant afgegeven worden. Kosten ? Ach, we hebben een goed restaurant en vanavond livemuziek, kom wat drinken. Zo hangt de boot een paar uur later vol was en is alles aan het einde van de middag weer schoon en droog.

Met de bus gaan we naar de oude stad hoog in de bergen. We wandelen wat en proberen ons de plekken te herinneren waar we in 1995 naar de zee keken. Nu is het er levendig met een paar winkeltjes en restaurants, destijds was er niets open. We komen op een heel mooi plein, met een prachtig terras, en super aardige mensen. We drinken er wat en luisteren naar de prachtige klassieke muziek. Bij Marijke lopen er wat tranen over de wangen van ontroering, zo mooi om hier te zijn, dit te- kunnen -doen. 's Avonds besluiten we gelijk, we blijven nog een dag en gaan weer naar de oude stad om er nog een keer te gaan eten.

Na die extra dag volgen er nog een paar, omdat.........ach verzin maar wat. Er is altijd wel een reden te vinden om vandaag nog niet te vertrekken. Doordat we er wat langer zijn hebben we ook veel contacten in de haven. Met Italianen, Fransen, Engelsen, Grieken en de laatste twee dagen met de schipper van een Nederlandse platbodem, die we eerder op Lefkas en in Poros (Kefallonia) hebben gezien.

Minpuntje van Serifos, slechte ankergrond: Twee keer raken we de kade, omdat het anker niet houdt. Krasjes op de neus van de boot en deukjes in het zelfvertrouwen. De boot is het eenvoudigst bij te werken: beetje plamuur en een kwastje verf.

Na Serifos vertrekken we richting Kithnos. Er moet een prachtige baai aan de Noordkant van het eiland zijn, dus die gaan we bekijken. Het blijkt inderdaad een prachtige baai te zijn. Van twee kanten in te varen en gescheiden door een zandstrand. Lekker zwemmen en afspoelen meteen fles opgewarmd (door de zon) water. De hele nacht waait het aardig door en de volgende dag (7 juli) rekenen we op aardige wind bij de oversteek naar Lavrion (aan het vasteland bij Athene). Daar moet het lukken een nieuwe watertank te vinden en is qua afstand een handige tussenstop. De noodreparatie werkt aardig, maar niet voor lange tijd natuurlijk. De overtocht is inderdaad winderig, al valt onder het eiland Kea de wind even helemaal weg. We klotsen wat heen en weer inde deining, dus het wordt tijd even de motor te starten. Dat doen we nog twee keer, tot we weer goede wind hebben om verder te zeilen.

Lavrion is een grote drukke haven. Een komen en gaan van veerboten, vissersboten en een basis voor een aantal verhuurbedrijven. Van tevoren hadden we het idee dat het geen aantrekkelijke plek zou zijn. Maar als we 's avonds door het stadje dwalen verandert het beeld. Het is er druk, levendig en zeer Grieks. De sfeer, de oude houten stoelen, ouderwetse winkels - naast hele moderne, vele bars en cafe's, het leven op straat, de zwerfhonden, de vismarkt, een kraantje op zomaar een straathoek om drinkwater te tappen. Kortom: Grieks en absoluut niet gericht op toeristen. En: het lukt om een nieuwe watertank te kopen.

Het weerbericht voor de komende vier dagen Noord 6/7, en ‘s nachts 5 !! We willen naar het Noorden, dus dat wordt even wachten op gunstiger wind. De dikke landvasten met de rubbers en tuinslang tegen het schavielen worden weer opgezocht en we liggen goed vast als het begint te loeien. Het is niet anders, een dag vliegt om, dus vier dagen waarschijnlijk ook wel, al zijn we het geloei om ons hoofd wel zat! We zeggen regelmatig tegen elkaar; we hadden op een slechtere plek verwaaid kunnen liggen.